SEYHANCA

İnsanın kendi dışında umut araması yanlış bence. Eviniz bir gün taze ekmek kokabilir, başka bir gün duman ile kan. ,bir gün bahçıvan parmağını kestiği için bayılabilir. Bir hafta sonra, metroda bombalamış çocukların cesetlerine basabilirsiniz. Gerçek buysa ne umudunuz olabilir ki?
Savaşın sonlarına doğru ölmeye çalıştım.Her gece aynı düşü görüyordum. Sonunda uyumaktan korkar oldum ve hastalandım. Bir çocuğumun olduğunu görüyordum düşümde.Düşte bile, çocuğun benim yaşamım olduğunu seziyordum. Çocuk geri zekalıydı. Kaçıyordum ondan. Ama o eteklerime tutunarak kucağıma tırmanıp duruyordu. Sonunda onu, onda bana ait olan şeyi öpebilirsem, yeniden uyuyabileceğimi düşündüm. O zavallı yüze eğildim, o korkunç bir şeydi. Ama öptüm onu. Quentin, sanırım insanın eninde sonunda, kendi yaşamını kollarına alarak öpmesi gerekiyor.
-Artur Miller'in "Düşüş" adlı oyunundan bir bölüm